Beelden van de terugweg langs de Mekong.
Mensen worden begraven in het rijstveld waar ze ook hebben gewerkt.

Na de floating market zijn we in een ruk naar het hotel gereden. Onderweg nog even Noodle soep en een kipgerecht gegeten. Bij aankomst wilden we nog van alles doen, maar het is er niet meer van gekomen. We waren het voor deze dag zat. Bij terugkomst had Hermien het idee om met 2 Nederlanders te gaan eten. Die waren er gelijk voor in.
Het was beregezellig in de BBQ garden
Dus hebben we Gisteravond heerlijk gegeten met Bart en Ragna. Bart was jarig en we zijn met z’n vieren naar BBQ garden gelopen. We hebben heel gezellig en lekker lang gegeten. Leuk om mensen te ontmoeten en kort met ze op te trekken. We hadden ze in de mislukte Halong Bay al ontmoet en in Hue bij de pont (toevallig) en nu weer. Echt leuk. We lagen laat in bed maar beschouwden de dag met tevredenheid terug.
Massaal schuilen onder een brug………
Ons laatste uitstapje is achter de rug. De wekker zorgde ervoor dat we om 6.30 uur opstonden en aan het ontbijt gingen. Vandaag stond er een prive bezoek aan de CU CHI tunnels op het programma. De gids ‘Sie’ zat al te wachten in de lobby toen we naar beneden kwamen. In een goede auto werden we 50 kilometer, maar nog steeds in Saigon, vervoerd naar het gebied waar de Vietcong tegen de Amerikanen stand heeft gehouden door middel van het bouwen van tunnels.
Een val met spieren onder de grasmat

Deze kleine man liet zich zakken in een tunnel
Poseren bij de poppen. Altijd leuk
Een krater van een door de Amerikaanse B 52 gegooide bom.
Soms wel met 4 lagen en wel 6 meter diep. Sie vertelde dat in het museum van oorlog het beeld wel eenzijdig werd weergegeven en dat in films gemaakt door de Amerikanen, met natuurlijk Arnold Schwarzenecker, na een bom gegooid door de B-52 bommewerpers in de films de krater bezaaid lag met lijken. Dat kon natuurlijk niet want alles was weggeblazen.
Natuurlijk even met een militair op de foto
Hij lachte schamper toen hij het vertelde. We werden langs boogietraps geleid van allerlei maten. Soms een tuimelbak waar je als soldaat direct werd gespiesd als je er in viel. Sommige vallen hadden rollende stekels en anderen werd je voet als een vishaak vastgezet en als de soldaat terugtrok dan……
De gids en Bram. Bram moest wel ff zakken van hem anders was het verschil in grootte te veel.
Kortom, de Amerikanen zijn veel manschappen verloren aan helden uit Vietnam. We zagen een film waarin het onbegrijpelijke van de oorlog nog eens werd benadrukt.

Toen was het moment daar. Of we ook in een tunnel wilden die 250 meter lang was maar om de 20 meter kon je omhoog. Zo zijn ze gebouwd. Soms als uitkijk in een nep termietenheuvel, of soms uitkomend in een boom. Ik wilde wel en ook Hermien gaf aan wel naar beneden te willen. We lieten onze tas achter bij de gids en doken de donkere gangen in. Voor happy Boedha was het echt afzien. De jongen die met een lamp voor me kroop was het een makkie. Hij liep krom makkelijk voor me uit. Ik moest mezelf hurkend naar voren slepen. Hermien kwam achter me aan en heeft zelfs nog gefilmd. Het ging haar beter af als ik. Na 20 meter, die overigens veel langer leek, kreeg ik de vraag of ik nog 20 meter wilde of dat ik omhoog wilde. Ik hijgde als een paard dus was het antwoord makkelijk. Omhoog! Daar stond de gids al smilend te wachten.
Hij filmde wat en we zagen samen hoe Hermien omhoog kwam. Badend in het zweet stonden we boven de grond. Onze benen en kleding onder de rode grond. Er werd een bamboekraan aangezet en we konden ons reinigen. Inmiddels hadden we ook al stevige muggenbeten te pakken en hebben we Deet op onze lichaamsdelen gesmeerd. De gids zei: Mijn bloed lusten ze niet. Dat van de Amerikanen en Europeanen is veel zoeter……..Ach………

Nog maar net bijgekomen hoorden we enorme knallen van geweervuur. We kwamen aan bij een enorme schietbaan waar je als tourist tegen betaling ook met geweren en mitrieurs kon schieten. Dat liet ik me natuurlijk niet aan me voorbij gaan. Ik kocht 10 kogels voor de M60 en werd in positie gebracht. Ik schoot natuurlijk mis maar het was een enorm geweld om dat ding te laten schieten. Echt mega leuk.
Op de terugweg ontsnapten we nog aan een regelrecht drama. Een kind van 6 a 7 klom van een scooter af en stak over zonder te kijken. De chauffeur kon het kind nog ontwijken ook al was dat niet zeker totdat we allemaal omkeken. Het scheelde echt niets en ik denk dat zijn kleding de auto zeker heeft geraakt. Het kind stond bij het hek aan de overkant. De chauffeur trok wit weg en sloeg zijn handen voor zijn ogen. De gids klopte hem op zijn schouder……Daar zat misschien ook wel de engel die net op de schouder van het jochie zat……pfff je moet er toch niet aan denken.
Na de terugreis waarin we nog wat leuke foto’s van bijzondere schoolkinderen en scooters met gekke bagage hebben genomen zit onze vakantie er bijna op.




Vanmiddag hebben we nog even een rondje gedaan door Saigon (dat zeggen ze hier liever als Ho Chi Minh). We zijn naar de Notre Dame geweest en naar een mega groot postkantoor dat niet meer in gebruik is als zodanig maar wel voor de toeristen.

Hermien heeft leuke stokjes om mee te eten gekocht. We zijn zowaar in een keer goed teruggelopen want dat is voor ons vaak een probleem. Kaart lezen is niet onze sterkste kant.
Puppies die worden gekweekt om te eten. Mensen laten ze nooit buiten lopen want dan worden ze door de buurman opgegeten.


Morgen vliegen we om 8.50 (NL tijd 13.50) uit Ho Chi Minh weg naar Bankok. Daarna gaat het naar Amsterdam. We gaan om 5.45 op en nemen een ontbijtje mee in de taxi.
We hebben een hele bijzondere reis achter de rug bij Riksja en zijn bijzonder dankbaar en enthousiast over hoe deze reis was opgebouwd. Dat gaan we meer doen. De eerste plannen zijn al gesmeed maar nog te vers om te vertellen.

We kwamen aan bij het hotel waar we, zoals altijd, netjes werden begroet.

Tot later in de afrondende blog.
ps: deze man was in het postkantoor in de verouderde cellen gaan zitten en deed een tukje: klik Hermien kiekt hem!
