Dag Vietnam!

We zijn weer in ons kikkerlandje. Nadat we de tunnels hadden bekeken zijn we teruggegaan naar onze hotelkamer om daar wat uit te blazen. Daarna bekeken we nog de Notre Dame en het postkantoor dat bruiste van de mensen.

Het postkantoor waar vele winkeltjes in gevestigd zijn. Met heel veel postzegels.

Het regende pijpenstelen en nadat deze was gestopt zijn we teruggegaan naar ons hotel en hebben s’avonds bij Kayo gegeten. Daar hadden we al een keer gegeten. Er ging van alles mis met het menu maar uiteindelijk aten we lekker.

De terugreis begint in de Sunvisataxi ’s morgens om 5.45 uur.

Om 5 uur ging de wekken en om 5.45 uur werden we opgehaald door een taxi. Allereerst vliegen van Ho Chi Minh naar Bangkok en daarna door naar Schiphol

inchecken op Ho Chi Minh

Schietgebedje of gewoon even uitrusten voordat er weer service moet worden verleend.

De KLM vogel die ons naar Amsterdam heeft gebracht.

Daarmee begon de terugreis die uiteindelijk eindigde om 21.00 uur Nederlandse tijd toen we door Stan werden opgehaald op het station en een paar minuten later we binnenstapten in onze eigen hotel.

Terugkijkend was het een fantastische reis waarin we alle hoogtepunten uit Vietnam hebben gezien. Sapa en Halong Bay dan misschien niet, maar de rest was het erg mooi. Vietnam is een langgerekt land waar we door middel van de bouwstenen van vietnamonline.nl doorheen zijn geloodst. De reis was goed doordacht in elkaar gezet.

 

Hanoi als start bracht hektiek en drukte en een bijzondere reis naar de paalwoningen. Het bezoek aan het centrum en het poppentheater was erg leuk. De vaartocht van een uur in plaats van 2 dagen in Halong Bay was de enige grote tegenvaller. Hue bracht een prachtig beeld van de oude keizer met zijn gebouwen. De treinreis, heel bijzonder, tussen de bevolking. Intern vliegen met Vietnam Airlines was een genot. Zeer goede nieuwe vliegtuigen, goede service en goede stoelen met veel ruimte. Het middenstuk van de vakantie was relaxed. Hoi An met 2 hotels, waarvan 1 een resort was heerlijk. Zwemmen in warm water, heel bijzonder. Na de vlucht naar Ho Chi Min eindigde de vakantie in de drukke omgeving. De tunnels waren indrukwekkend maar ook het museum en de Jade Pagode waren inspirerend.

Gelukkig heeft Hermien op de vrije dagen leuke trips ingepland zodat we echt alles uit onze vakantie hebben gehaald. We gaan zeker volgend jaar iets vergelijkbaars doen. Dat het geen Aziatisch land zal zijn staat vrijwel vast. Zuid Amerika? Argentinië? De verhalen van Ragna en Bart hebben ons wel nieuwsgierig gemaakt.

Dank voor het lezen. Tot later……….

Rijstvelden. Elk vakje heeft een eigen eigenaar.

Nog even genieten van alles wat we tegenkomen……….

Beelden van de terugweg langs de Mekong.

Mensen worden begraven in het rijstveld waar ze ook hebben gewerkt.

Na de floating market zijn we in een ruk naar het hotel gereden. Onderweg nog even Noodle soep en een kipgerecht gegeten. Bij aankomst wilden we nog van alles doen, maar het is er niet meer van gekomen. We waren het voor deze dag zat. Bij terugkomst had Hermien het idee om met 2 Nederlanders te gaan eten. Die waren er gelijk voor in.

Het was beregezellig in de BBQ garden

Dus hebben we Gisteravond heerlijk gegeten met Bart en Ragna. Bart was jarig en we zijn met z’n vieren naar BBQ garden gelopen. We hebben heel gezellig en lekker lang gegeten. Leuk om mensen te ontmoeten en kort met ze op te trekken. We hadden ze in de mislukte Halong Bay al ontmoet en in Hue bij de pont (toevallig) en nu weer. Echt leuk. We lagen laat in bed maar beschouwden de dag met tevredenheid terug.

Massaal schuilen onder een brug………

Ons laatste uitstapje is achter de rug. De wekker zorgde ervoor dat we om 6.30 uur opstonden en aan het ontbijt gingen. Vandaag stond er een prive bezoek aan de CU CHI tunnels op het programma. De gids ‘Sie’ zat al te wachten in de lobby toen we naar beneden kwamen. In een goede auto werden we 50 kilometer, maar nog steeds in Saigon, vervoerd naar het gebied waar de Vietcong tegen de Amerikanen stand heeft gehouden door middel van het bouwen van tunnels.

Een val met spieren onder de grasmat

Deze kleine man liet zich zakken in een tunnel

Poseren bij de poppen. Altijd leuk

Een krater van een door de Amerikaanse B 52 gegooide bom.

Soms wel met 4 lagen en wel 6 meter diep. Sie vertelde dat in het museum van oorlog het beeld wel eenzijdig werd weergegeven en dat in films gemaakt door de Amerikanen, met natuurlijk Arnold Schwarzenecker, na een bom gegooid door de B-52 bommewerpers in de films de krater bezaaid lag met lijken. Dat kon natuurlijk niet want alles was weggeblazen.

Natuurlijk even met een militair op de foto

Hij lachte schamper toen hij het vertelde. We werden langs boogietraps geleid van allerlei maten. Soms een tuimelbak waar je als soldaat direct werd gespiesd als je er in viel. Sommige vallen hadden rollende stekels en anderen werd je voet als een vishaak vastgezet en als de soldaat terugtrok dan……

De gids en Bram. Bram moest wel ff zakken van hem anders was het verschil in grootte te veel.

Kortom, de Amerikanen zijn veel manschappen verloren aan helden uit Vietnam. We zagen een film waarin het onbegrijpelijke van de oorlog nog eens werd benadrukt.

Toen was het moment daar. Of we ook in een tunnel wilden die 250 meter lang was maar om de 20 meter kon je omhoog. Zo zijn ze gebouwd. Soms als uitkijk in een nep termietenheuvel, of soms uitkomend in een boom. Ik wilde wel en ook Hermien gaf aan wel naar beneden te willen. We lieten onze tas achter bij de gids en doken de donkere gangen in. Voor happy Boedha was het echt afzien. De jongen die met een lamp voor me kroop was het een makkie. Hij liep krom makkelijk voor me uit. Ik moest mezelf hurkend naar voren slepen. Hermien kwam achter me aan en heeft zelfs nog gefilmd. Het ging haar beter af als ik. Na 20 meter, die overigens veel langer leek, kreeg ik de vraag of ik nog 20 meter wilde of dat ik omhoog wilde. Ik hijgde als een paard dus was het antwoord makkelijk. Omhoog! Daar stond de gids al smilend te wachten.

Hij filmde wat en we zagen samen hoe Hermien omhoog kwam. Badend in het zweet stonden we boven de grond. Onze benen en kleding onder de rode grond. Er werd een bamboekraan aangezet en we konden ons reinigen. Inmiddels hadden we ook al stevige muggenbeten te pakken en hebben we Deet op onze lichaamsdelen gesmeerd. De gids zei: Mijn bloed lusten ze niet. Dat van de Amerikanen en Europeanen is veel zoeter……..Ach………

Nog maar net bijgekomen hoorden we enorme knallen van geweervuur. We kwamen aan bij een enorme schietbaan waar je als tourist tegen betaling ook met geweren en mitrieurs kon schieten. Dat liet ik me natuurlijk niet aan me voorbij gaan. Ik kocht 10 kogels voor de M60 en werd in positie gebracht. Ik schoot natuurlijk mis maar het was een enorm geweld om dat ding te laten schieten. Echt mega leuk.

Op de terugweg ontsnapten we nog aan een regelrecht drama. Een kind van 6 a 7 klom van een scooter af en stak over zonder te kijken. De chauffeur kon het kind nog ontwijken ook al was dat niet zeker totdat we allemaal omkeken. Het scheelde echt niets en ik denk dat zijn kleding de auto zeker heeft geraakt. Het kind stond bij het hek aan de overkant. De chauffeur trok wit weg en sloeg zijn handen voor zijn ogen. De gids klopte hem op zijn schouder……Daar zat misschien ook wel de engel die net op de schouder van het jochie zat……pfff je moet er toch niet aan denken.

Na de terugreis waarin we nog wat leuke foto’s van bijzondere schoolkinderen en scooters met gekke bagage hebben genomen zit onze vakantie er bijna op.

 

 

 

Vanmiddag hebben we nog even een rondje gedaan door Saigon (dat zeggen ze hier liever als Ho Chi Minh). We zijn naar de Notre Dame geweest en naar een mega groot postkantoor dat niet meer in gebruik is als zodanig maar wel voor de toeristen.

Hermien heeft leuke stokjes om mee te eten gekocht. We zijn zowaar in een keer goed teruggelopen want dat is voor ons vaak een probleem. Kaart lezen is niet onze sterkste kant.

Puppies die worden gekweekt om te eten. Mensen laten ze nooit buiten lopen want dan worden ze door de buurman opgegeten.

 

Morgen vliegen we om 8.50 (NL tijd 13.50) uit Ho Chi Minh weg naar Bankok. Daarna gaat het naar Amsterdam. We gaan om 5.45 op en nemen een ontbijtje mee in de taxi.

We hebben een hele bijzondere reis achter de rug bij Riksja en zijn bijzonder dankbaar en enthousiast over hoe deze reis was opgebouwd. Dat gaan we meer doen. De eerste plannen zijn al gesmeed maar nog te vers om te vertellen.

 

We kwamen aan bij het hotel waar we, zoals altijd, netjes werden begroet.

Tot later in de afrondende blog.

 

ps: deze man was in het postkantoor in de verouderde cellen gaan zitten en deed een tukje: klik Hermien kiekt hem!

Voor dag en dauw, Cai Rang

Terwijl in Nederland de nacht nog in volle gang is , hebben wij er al een dag opzitten. Deze dag begon om 5.00 uur. Na het opstaan zijn we naar de 11 etage gegaan en hebben daar de zonsopgang meegemaakt. Binnen een tiental minute verscheen de gouden bal aan de horizon, terwijl de hanen volop kraaiden. Dat was een mooi moment!

De gids stond al klaar om ons naar de floating markt te varen. Na een boottocht van een uur arriveerden we in Cai Rang waar de markt al in volle gang was.

 

 

De vele bootjes met de verkopers erin dreven over het water. Koffie, Thee, kokosnoten, rijst, ananassen, aardappelen, jack fruit, benzine en nog veel meer lagen te wachten op een nieuwe eigenaar. De vrouw van de schipper deed haar kist ook open en probeerde aan boord ook nog wat kralen te verkopen.

Het was 8.30 toen we terugwaren en aan het ontbijt konden gaan. Hond in bladerdeeg, kikkermagen, kippenlevers maar ook broodjes, eieren en heel veel vers fruit. Het was weer smullen.

Bart en Bram

Ragna en Hermien

Over een uur vertrekken we weer naar Saigon. Daar zullen we 3 uur later aankomen en op het programma staat voor on seen bezoek aan het Art museum of Saigon. Wat zal daar allemaal staan en hangen?

Tot later…..

Van Cai Be via Vinh Long naar Cantoh City (de Mekong Delta)

Vanmorgen om 8.00 waren we er helemaal klaar voor: De boottocht door de Mekong Delta. Het moest toch wel een van de hoogtepunten worden. We stapten in een bus waarin allemaal bekende gezichten zaten. Ook de 2 Nederlanders die we in Hanoi waren tegengekomen en waar de Halong Bay reis niet is doorgegaan zaten in de bus. Het is de 3e keer dat we ze tegenkomen.

Na 2.5 uur, met een stop bij een rustplaats, kwamen we aan in Cai Be. We gingen gelijk aan boord. We schrijven 10.45 uur.  De zon scheen stralend en we bevonden ons direct op de rode rivier samen met tal van andere boten.

Veel boten met toeristen en nog veel meer boten met balen rijst aan boord. In het water dreven grote groene bladeren en stengels. Zoiets hoort gewoon bij de Mekong rivier. We dreven voort en op het geluid van een goedlopende koffiemolen viel de een na de ander in slaap. Onderweg stopten we om het maken van popcorn , rijstpapier en rijstwijn te bewonderen.

rijstkoeken snijden.

De gids Tan wist wel waar de lekkere rijstdrank van gemaakt is.

Daarna om iets te drinken, daarna om naar een muziekoptreden te luisteren en ook om een hapje te eten.

Dat laatste was best aardig want 2 medetoeristen zagen dat hun vis. die ze hadden besteld, uit het water werden gehaald en een 15 later vrolijk op tafel stonden, en dan bedoel ik ook letterlijk stonden.

Verser kon niet.

Na de maaltijd stopten we nog 2 keer. Een keer gepland om een kokosnoot te drinken maar kort daarvoor ook een niet geplande stop.

De kapitein was noodgedwongen over een stapel groen gevaren en die was tussen de schroef gekomen. De boot pruttelde wat maar na ‘aan en uitzetten’ zat er toch niets anders op om het water in te gaan. De kapitein trok zijn kleren uit en verdween in de WC, die ook aan boord was….. Ik deed na 2 minuten de wc deur open en zag hem niet. Hij zou zichzelf toch niet doorgetrokken hebben? Als een vis zwom hij echter onder de boot en trok hij (aanname) de troep van zijn schroef.

Hij kwam weer aan boord, trok zijn kleren aan en zette de motor aan en we voeren weer weg. Inmiddels was het stevig gaan regenen. We zaten overdekt in luie stoelen dus echt nat werden we niet maar toch. De gids reikte Poncho’s uit.

Contrast is soms groot: Nieuw te openen resort met armoe ervoor.

Na een half uur kreeg ik het toch wel koud en ging aan de slag, in de stevige wind, met de poncho. Na een goede poging had ik mijn ene mouw al gescheurd en had ik de poncho aan maar achterste voren. Ik dat ding weer uitwurmen en omdraaien. Inmiddels was de 2e arm ook kapot en had ik eigenlijk zo’n zak in mijn handen waar in zwijndrecht het plastic mee wordt opgehaald. Ik draaide hem maar om mijn nek onder mijn t shirt. Achteraf hebben alle mensen die achter me zaten zich kostelijk vermaakt zeiden ze om het tafereel…….. Na ruim 5.5 uur varen bereikten we eindelijk het hotel. Hermien en ik waren het wel zat nu want het laatste uur veranderde er niets. Palmbomen, kokosnoten en soms wat spelende kinderen. Wel genieten…….

De kamer is ok. We hebben lekker gegeten en gaan zo slapen want morgen om 6 uur gaan we naar een floating market. Dat moet wel heel mooi zijn. Daarna ontbijt en daarna weer terug naar Saigon.

Heus pontje

In de avond hebben nog wat gewandeld en voor het beeld van Ho Chi Minh nog geposeerd.

fijne avond en a bientot.

 

Zalen vol met herinneringen aan de hel op aarde !

Het War Remnants Museum is een must, staat er in alle boekjes. Het museum dat herinnert aan de verschrikkelijke Vietnamoorlog van 1 november 1955 – 30 april 1975 heeft een tuin met wapentuig en 2 verdiepingen vol met foto’s van de gruweldaden die de Amerikanen, de Fransen, Cambodjanen en de Japanners hebben gepleegd in de vorig eeuw. Het grootste gedeelte is van de Amerikaanse Vietnamoorlog.

 

Bij binnenkomst (we waren niet de enige) begint het geheel nog wat losjes. In de tuin staan tal van vliegtuigen, heli’s en bommen en granaten. Er wordt volop geposeerd en ook door ons natuurlijk.

Eenmaal binnen bekruipt je het gevoel dat je ergens in bent gelopen waar de verschrikkingen van de jaren 50 zich in tal van zalen op de plaat is vastgelegd. Van de martelingen, de Ameriaanse opdracht tot oorlog van Nixon, de napalm slachtoffers tot het befaamde beeld van het rennende meisje op de vlucht voor de Chemische wapens.

Vaak zijn de foto’s voorzien van een grijnzende Amerikaan of helden uit de USA die weer een Vietnamees om zeep helpt.

Het meest schokkende is toch ook wel de zaal waarin alleen maar mismaakte mensen te zien zijn die (vaak) ver na de oorlog geboren zijn. Zelfs nu nog worden er mismaakte kinderen geboren.

 

 

 

 

Als je alle zalen hebt gehad is het ff uitblazen van alle indrukken. Nog even de tuin door en op de foto met een stel Chinezen die heel graag met een blonde en een happy Boedah op de foto willen. (Zo noemen zij mij met mijn dikke buik. Ik vind het zelf wel meevallen maar ja…zo gaan die dingen.

 

Natuurlijk mag deze niet ontbreken

 

Nixon betaal niet met bloed.

We zijn teruggegaan naar het Hotel en hebben in een kippenrestaurant lekker gegeten en ook wat lekker tapjes Heineken naar binnen gewerkt. Nu gaan we slapen want morgen vroeg worden we om 8.15 opgehaald om met een groep naar de Mekong Delta te gaan. Het weer is goed, dus misschien gaat dit hoogtepunt wel door….Duimen maar als je dit leest………

 

Nog ff een relaxte Vietnamees, die het allemaal geen kokosnoot kan schelen. 

Tot later.
Bram en Hermien

De Pagode van de Jade-Keizer om van te houden

Een vrije dag in Ho Chi Minh, wat doe je dan? Nou, dat is niet zo heel moeilijk hoor. Je wordt uit je bed getrommeld door Hermien want die heeft een plan gemaakt voor de dag: ’ lui zijn doen we wel als we terug zijn in Nederland tot we weer gaan werken’. Op het programma staat een bezoek aan de Jade-Keizer Pagode, het mooiste en indrukwekkendste gebedshuis in Saigon wordt gezegd. De keizer van de Jade is de hoogste Taoïstische godheid. De aan hem gewijde pagode is door de Kantonese gemeenschap gebouwd in 1909. Deze pagode wordt door de lokale bevolking massaal bezocht. De andere naam is schildpadden-pagode.

Dat ondervonden we zeker toen we aankwamen. De honderden schildpadden zwommen rond en klommen op diverse stenen in een klein vijvertje. De wierook rook je al van verre. De bevolking trok zich niets aan van elkaar en aanbaden alle beelden met veel passie.

 

 

Vele mensen kwamen aan met offers. Ik heb balen rijst, bloemen, vruchten enz. gezien. De priesters, gekleed in een trendy geel overhemd, namen de offers aan. Bij een offer hoort ook een flesje met water dat bij het binnengaan van een bepaalde kamer wordt gevuld. De priester neemt het offer aan en pakt het flesje en giet het leeg bij een kandelaar en spreekt een spreuk uit.

 

offers in alle soorten en maten

De mensen pakten wierook en hielden die voor hun hoofd en maakten een bidbeweging. De wierook kringelde dan omhoog in het schijnsel van de zon. Het was allemaal heel indrukwekkend.

 

 

Of we nu filmden of fotografeerden, het maakte niemand wat uit. We hebben maar een paar andere toeristen gezien die binnen waren. Het was een bijzondere ervaring.

Terwijl het offer is weggelegd giet de priester het water over de vlam.

Bij dit altaar waren veel kinderen aanwezig

Bij de uitgang staat ook een enorm altaar waar bij het afscheid nemen van de tempel ook wierook kan worden neergezet en nog even of voor langere tijd gebeden kan worden. Het was mooi om te zien dat sommige zakenmannen een wierook in het altaar prikten en eigenlijk al zwaaiend met hun handen doorliepen, terwijl velen ook een stapje terug deden en de tijd namen om te bidden.

De schildpaddenvijver

 

We zijn daarna naar het War Remnants Museum. Het museum dat herinnert aan de verschrikkelijke Vietnamoorlog van 1 november 1955 – 30 april 1975. Dat is hele andere koek.

Tot later…….

 

Ho Chi Minh !

Na een week in de relax stand te hebben gestaan, hebben we vanmorgen onze spullen ingepakt voor het laatste gedeelte van onze reis door Vietnam. We ontbeten in het restaurant en na 3 dagen is ook dit ontbijt weer heel gewoon. We vulden de evaluatie in van het Resort. Eén ding is voor het personeel echt een dingetje. Op alle formulieren staat ook de vraag: Wie in het bijzonder viel u op en heeft wat u betreft een compliment verdiend’. De personeelsleden (meestal vrouwen) die dit melden en vervolgens toch wel aan de slijmballenkant van het Vietnamese ‘best doen’ vallen, zetten we er natuurlijk niet op. Wij kozen dit keer voor Huong. Huong is een jongen die wat langer is als de rest en net altijd iets meer doet dan de rest maar niet opvallend. In de mail, die wij inmiddels al kregen van het resort met de dank voor het invullen, wordt Huong genoemd en hij zal bij de Food & Beverage manager worden ontboden. Leuk voor hem want hij moet nog veel leren maar doet echt zijn best.

Met de taxi vertrokken we naar het kleine vliegveld van Da Nang.

We checkten in en kregen weer ruime stoelen bij de nooduitgang. De vlucht van een uur was zo voorbij. We aten op het vliegveld nog iets dat voor kip door moest gaan en dronken een cola. We namen de taxi naar het Ruby Hotel. Slechts 8 kilometer van het vliegveld.

ff wachten op de koffers.

Die afstand is echt heel anders als de 8 km van huis naar station Dordrecht. Na Hanoi zijn we nu in Ho Chi Minh en daar raast het verkeer nog harder in de ronde. Het duurde bijna een half uur.

Het verkeer raast voorbij

Maar ook hier kun en mag je stoppen om even wat te eten……

Oversteken is een kunst. Het hotel is midden in het centrum (goed uitgezocht vietnamonline.nl). Dat is lekker dicht bij alles. De receptie bevool ‘BBQ restaurant’ aan. We zijn te voet gegaan maar helaas ging het regenen en niet zo’n klein beetje ook. Na een kwartier te hebben rondgelopen hebben we even geschuild bij een restaurant en ook nog naar een door Kung Fu demonstratie midden op het drukste kruispunt van Ho Chi Minh gekeken.

Na een biertje keken we even op de kaart of we misschien daar wat konden eten. Dat kon wel maar daar stond toch echt van alles op wat je niet wilt eten.

Hanenballen, Slak (maar wat voor?), Kippenmagen, kraakbeen-vis, kippenpezen. Ik weet niet wie deze menukaart gemaakt heeft maar het waren echt die domme serveersters niet die alleen maar ijsblokken in het bier van lallende dikke Vietnamezen gooiden en de oude in een andere bak……. Wij hoefden geen ijs (eten  we helemaal niet, net als sla). We besloten om alleen wat te drinken (2 bier 0.80 €) en verder te gaan naar de BBQ hut. Die vonden we en zat stampens vol.

Heerlijk wat het. Opnieuw een gat in de tafel waar je op kun grillen. We aten mals vlees, garnalen en inktvis met gestoomde rijst. Het was heerlijk. Op de tafel naast ons hadden 3 mannen kennelijk 3 beelschone dames aan de haak geslagen en animeerden elkaar erg. Af en toe ging het in het Engels. Een van de dames was iets later en kwam vlak voor onze tafel met de rug tegen onze tafel aanzitten. Ze zwiepte met haar haar om het er maar zo mooi mogelijk te laten vallen. Alleen jammer dat wij ons bakje met olie waar je de grilplaat mee moet insmeren daar ook stond. Het ging een keer of 4 goed maar de 5^de keer hing haar wapperende haren vol in het bakje met olie. Een krijs , een sprong en een blik maar ja, wij konden er niets aan doen. De heren hadden de grootste lol en hielden de pullen bier omhoog. De dame was wel ff klaar met zwabberen.
Nu zijn we weer in de kamer. 8 hoog en een mooi uitzicht. Morgen hebben we een dag vrij en gaan we lekker rondlopen. Overmorgen staat de laatste uitstap van de vakantie op het program……Laten we hopen dat het droog gaat worden.

Fijne avond.

Peppie en Kokkie Masterchef Vietnam

Vanmorgen toen we in het restaurant arriveerden werden we weer zeer vriendelijke begroet en speciaal Mister Abraham, want zo word ik hier genoemd in alle hotels waar wij verblijven. We vonden een tafel en aten ons buik vol met heerlijkheden. Het was nog vroeg want we hadden om 8.00 uur een afspraak met de Hoi An ECO Coconut tour. De cooking class. We hadden hoog gespannen verwachtingen en zaten natuurlijk om 7.45 klaar in de enorme hal van het resort. Net iets voor 8 uur komt er een piepklein Vietnamees dametje naar ons toe, Sung genaamd.

Sung legde alles uit.

We stapten als eerste in de bus en reden, in de snikhitte, naar de volgende hotels. In totaal haalden we nog 14 man op. Toen die allemaal binnen waren stopten we bij de markt. We kregen een rondleiding over de markt, die we helaas gisteren en eergisteren zelf al hadden bezocht. Alleen nu kon je vrijuit foto’s maken en verstopten de verkopers zich niet achter handen, mutsen of hun etenswaar.

 

 

 

 

 

 

Ook oog voor elkaar zo te zien

Deze grote jongen zat op de kikkerbillen

Nadat we weer veel bijzondere dingen hadden gezien vertrokken we naar de boot. We gingen immers varen naar een kokosnoten eiland. Wat schetst onze verbazing. Diezelfde toch hadden we eergisteren ook al gemaakt. We keken elkaar aan en dachten…..Nee hé? Het zal toch niet helemaal hetzelfde zijn? Dat was het wel tot ongeveer een half uur na het vertrek. Waar we eerst tot de enorme brug in aanbouw omkeerden voeren we nu het echte water op. Pfffff…..gelukkig zeg! Met de boot die het geluid van een koffiemolen maakte gleden we over het water.

Plots verscheen er een reuzenkokosnoot met een mannetje erin. Al snel gevolgd door nog één en nog één…. Midden op het grote water stopte de boot en kregen we reddingvesten aan. Maat XS Vietnam want bij mij ging dat ding niet eens voor de helft dicht. Hermien toog er ook in en de vierde reuzenkokosnoot was voor ons. Ik kreeg even een flashback met Armenië waar ik door den 13 jarige jongen over bergen en dalen ben gereden want dit jochie was amper 9 denk ik.

Onze bestuurder bleek achteraf.

Hij zat daar met zijn blote voetjes te kijken en dacht waarschijnlijk ‘ dat heb ik weer’. Ik stapte er als eerste in en zocht de balans. De jongen hing al gelijk aan de buitenkant van de noot en moest zich stevig beethouden. Hermien volgde en we konden gaan. We voeren het water af naar een paradijselijk omgeving van kokosnootbomen en prachtige everglades achtige waters. Het was om stil van te worden. De kokosnoot voor ons met wel 5 Koreanen erin dobberde met een ervaren roeier flink door. Telkens als ik een keer een flinke slag roeide draaiden we direct bijna rond en gaf de jongen een kreetje. We hebben hem maar zijn werk laten doen en genoten van de schitterende omgeving.

Na een minuut of 20 kwamen we aan op de plaats waar het allemaal moest gebeuren (bleek later).

Na een koel doekje en uitblazen gingen we vissen. ‘Zullen we wat vangen, zit hier wel vis?’ vroeg een Colombiaanse dame. Ik keek haar wat glazig aan want ik zag wel 800 grote goudvissen in een vijver van hooguit 15 bij 15 meter.

Ikke met hengel en mijn begeleider die af en toe een garnaal aan de haak deed en er voor zorgde dat de grote witte toerist niet in het water donderde.

We kregen een hengel van bamboe en konden aan de slag. De garnaal werd voor je aan de haak gedaan. Ik heb een tijd lang op een bamboe achtige brug gestaan (zie foto hierboven) maar geen staart gevangen. Ook Hermien bleef zonder vangst. We maakten kennis met een gezin, vader, moeder, dochter van 9, opa en oma uit Seoel, Zuid Korea. Na een vreselijk dom spel waarbij je een blinddoek om kreeg en 3 keer in de ronde werd gedraaid en dan met een houten knuppel een aardenwerk potje aan flarden moest slaan waren Hermien en ik er wel klaar mee. Het zijn dingen waar we van gruwelen maar ja……je moet nu eenmaal wel iets als je meedoet aan iets toeristisch, want dat zijn we tenslotte ook. Laten we gaan koken!!!

We liepen naar een gebouw waar 2 grote tafels klaar stonden en ook 2 workshoptafels met hakmessen en vlees en garnalen. We zaten in de groep Guus Hiddink (Korea en Nederland) want die man staat nog steeds op een voetstuk in Zuid Korea.

 

De Koreaans oma probeerde soms wat aanwijzingen te geven.

We leerden om allerlei dingen te snijden en er rolletjes van te maken met rijstpapier. Daarna Vietnamese pannekoekjes met varken en garnalen. Tot slot ook nog een vleespotje met rijst en een salade van papaya met vlees en garnalen. Het geheel duurde heel erg lang en het rook allemaal bijzonder lekker maar eten …ho maar!

Hermien met een kwarteleitje aan de slag.

Na dik anderhalf uur knutselen aan de hand van een zeer slecht Engels sprekende dame die heel goed een familielid van de serveerster in het Riverside Hotel uit Hoi An zou kunnen zijn, want die sprak ook heel slecht Engels en leek als 2 druppels water op haar, mochten we aanvallen.

Het was echt heerlijk. Nadat we de andere gerechten allemaal gezamenlijk hadden gemaakt aten we alles op. De Koreaanse vader en opa deden niet mee. Die aten alleen en vader maakte met zijn Nokia foto’s en verzond die direct via de Wifi naar mij toe. Lekker makkelijk! Dus de foto’s in dit blog zijn ook van hem.

Peppie en Kokkie

We namen nog even innig afscheid van de kok.

Het was een geweldig dag wat mij betreft. Een hoogtepuntje. We keerden na de maaltijd weer terug naar het Resort waar we morgen vertrekken. We vliegen naar Ho Chi Minh waar we onze laatste week in zullen gaan.

Fijne avond!

Aan de randen van het resort wordt gebikkeld voor elke Dong

Als je als gast in een resort verblijft is alles voor je geregeld. Je ontbijtbuffet staat klaar, het diner wordt voor je geserveerd met de meest exotische vissen en malse stukken vlees. Een resort is vaak, ook hier, een afgescheiden gedeelte vol met luxe. Stap je buiten het resort dan speelt zich er een hele andere wereld af. Een wereld van bikkelen voor je levensonderhoud. Dat zien wij en we ‘genieten’ ervan. Vissers, verkoopsters en de vele personeelsleden die met plezier keihard werken in het restaurant, in de tuin, op het strand, bij het zwembad, in de bar, bij de receptie en in de housekeeping. Iedereen is blij en heel vriendelijk.

Gisteravond aten we in het restaurant. Hermien had een vis die na de frituur rijkelijk gevuld was met zijn eigen inhoud en groente. De vis keek Hermien wel wat hulpeloos aan. Zijn laatste blik voordat een visser hem in zijn net ving waarschijnlijk. Het was smullen.

Zijn laatste blik is onheilspellend.

We vroegen na het eten of het nog mogelijk was om een strandwandeling te maken. Ja, dat was mogelijk als we maar binnen de strandlijnen van het resort bleven. Tja, dat is ongeveer 200 meter. Verder dan dat  werd geadviseerd om niet te gaan lopen. We liepen nog even die kant op en werden begroet door diverse gardiens, die de entree naar het resort en de standgrenzen bewaakten. De lampjes van het zwembad en van de prachtige skyline van Da Nang, zorgde voor een romantisch momentje maar we hadden verder geen behoefte om het strand te betreden. Het was er ook aarde donker.

Na het geweldige ontbijtbuffet waar zelfs vers gebakken brood kon worden gegeten en onder de dishes de meest geweldige verse producten lagen zijn we, ingesmeerd van top tot teen, naar hetzelfde strand gegaan waar we ’s nachts nog even waren geweest.

De stoelen stonden klaar en we kregen ieder een handdoek en een prachtige plaats aan de zee.

Van dichtbij zagen we hoe de vissers in hun ronde bootjes (tobbe’s) eerst hun netten maakten en dan de zee op peddelden. Nadat ze bijna uit het ook waren verdwenen gooit de visser zijn net uit, peddelde een meter of 50 verder en haalde dan zijn net in. Dat herhaalde hij uren achter elkaar om vervolgens weer naar het strand te peddelen en zijn vis schoon te maken om naar de markt te brengen. Bikkelen dus. Respect!

 

 

 

Aan de rand van het resort staan 2 dames onder een paraplu. Ze verkopen precies hetzelfde en als je aankomt, even hun kant op kijkt wordt er gezwaaid. Wij zijn van de eerlijke concurrentie dus als we een fles water bij de een hebben gekocht dan kopen we een blikje bier bij de andere. Vandaag kocht ik een fles water bij een van de dames. Ze had een aantal knoerten van kokosnoten staan.

Ik vroeg waarom die daar lagen. Die kun je leegdrinken en het binnenste eten. Ik beloofde haar dat we er een zouden leegdrinken bij haar. Zo gezegd zo gedaan. Na 2 uur zonnebaden zijn we op baby plastic stoeltjes gaan zitten (Ik ben flink afgevallen na 10  dagen diaree in Armenië en hier badend in het zweet van de warmte en vochtigheid), maar het stoeltje zakte toch bijna helemaal in het zand weg.

Op zich al een kunst om samen op een plastic stoeltje een kokosnoot leeg te drinken.

Het was echt heerlijk. Zowel Hermien en ik hadden nog nooit een koude kokosnoot zo leeggedronken. Het vlees was nog te jong dus lukte het eten daarvan niet maar we zaten echt vol. Na het afrekenen liet ik een euro zien. Die wilde ze wel wisselen voor 24000 Dong. Dit was het kleinste grenswisselkantoor dat ik ooit heb bezocht. Ik gaf ze nog een euro die ze gelijk kuste en zou bewaren voor haar dochtertje van 2 waar ze hard voor werkt.

We hebben nog even geskypt met Tom, die gisteren betrokken is geraakt bij een treinongeluk nabij de Burgaarse en Turkse grens waar zelfs gewonden bij zijn gevallen. Gelukkig zat hij in een 4 persoonscabine en vloog hij tegen de tegenoverliggende stoelen aan. Zijn reisgenoot Abdul stond al buiten en heeft nog een vrouw geholpen die een flinke smak tegen de deur maakte. Die vrouw moest wel naar het ziekenhuis. Als ouders ben je dan toch weer blij dat zijn grote krullenbol weer in het skypevenster verschijnt en hij weer zijn grappen maakt over zijn reis.

Weer of geen weer. De boot moet weer eens in de lak worden gezet.

Inmiddels is de zon hier achter een wolk verdwenen en rusten we lekker uit in onze kamer. Straks gaan we nog even naar Hoi An om wat rond te slenteren.

Van de Riverside naar het Boutique Resort

De laatste cocktail in het Riverside hotel.

We hebben het Riverside hotel verlaten. Jameson, onze nieuwe vriend uit Singapore was vanmorgen weer fit aan het ontbijt en had ons gisteravond ff ‘vriend’ gemaakt op facebook want hij was helemaal dol van Hollanders……Ik heb hem een prachtige zelfgemaakte foto van de Erasmusbrug van het het NH Hotel gegeven en deze ging de hele Singapoorse kring rond. Het bruisende feest dat er zou zijn van de Dreamtrips hebben we niet veel van gemerkt. We waren immers gewaarschuwd voor lawaai. Gelukkig was er niet, net als de avond ervoor, een Karaoke feest. Want enkele gebouwen ernaast leek het alsof Mary Servaas was gereincarneerd en soms een duet song met Manke Nelis. Niet om aan te horen maar ook wel om te lachen. Zij stopten om een uur of 20.00 uur en wij hebben nog heerlijk gegeten op een balkon bij de Japanse overdekte brug van Hoi An en onze tijd in het Riverside Hotel geevalueerd.

Na het afrekenen en de gebruikelijke ‘thank you thank you’ verlieten we het hotel om naar de meest luxe omgeving van deze 22 daagse reis te gaan. 15 minuten rijden in een gele taxi bereikten we het Boutique Resort. We waren veel te vroeg maar de kamer was al klaar. Nou ja, kamer…….. Een appartementachtige setting met uitzicht op de zee aan de ene kant en een groot zwembad aan de andere kant.

We hebben al mensen gezien die met bronwater het zand van hun tenen afspoelden en met grote cocktails in de zee de vakantie vieren. Wij blijven natuurlijk niet achter. Ook wij hebben een cocktail besteld en heerlijk een gerecht met kip gegeten en onze voeten gewoon afgespoeld bij de buitendouche.

Amazing, fantastic and interesting, dat zijn de woorden die me te binnen schieten.

 

 

Ons terras aan de zeezijde.

 

We hebben de knoop ook doorgehakt, Overmorgen gaan we Hoi An ECO Coconut tour Cooking Class doen. Een dagdeel mee met de chef naar de markt en ook zelf vissen. We varen over de rivier als ik de folder geloven mag en gaan daarna aan de slag met messen, zagen, fileermessen en nog veel meer. (Ba Tran). Het is een famous ding hier zeggen de mensen hier. We zullen zien. Ik heb er erg veel zin in en het is van ons beiden ook een wens om het te doen.  We zullen de tolk van een stel Chinezen maar geloven die, toen we in de markt liepen, tegen deze groep zei: This is the biggest market in de surrounding. ‘You can not buy dog and cat meat here. Voorlopig gaan we eens lekker bijbruinen, cocktail drinken, lekker eten en misschien voor ome Jos nog eens wat Vietnamese postzegels scoren. Ik heb er al langs de kant zien zitten.

 

Terwijl we even aan het chillen waren werd er gebeld en stonden er 2 personeelsleden aan de deur: With the compliments of the manager of the hotel! En lekker zijn ze. We waren net toe aan een hapje

Fijne avond !